Jest coś nienazywalnego w podejmowaniu się projektów, które na pierwszy rzut oka wydają się niemożliwe lub prawie niemożliwe, zwłaszcza z perspektywy osoby o przeciętnym poziomie aktywności fizycznej. Jednym z takich przedsięwzięć jest Border to Hel – organizowana przez ekipę biegową Swords Warsaw sztafeta biegowa ze Świnoujścia na Hel. 387 km, sześcioosobowe zespoły zebrane w kampery*, a to wszystko podlane czerwcowym żarem lejącym się z nieba.


Od dłuższego czasu obserwowałem społeczność i działania Swordsów na Instagramie – wszelkie ich inicjatywy (niedzielne LSD – Long Slow Distance, czy właśnie Border to Hel) emanowały tym, co dotychczas łączyłem z zajawkami takimi jak deskorolka czy bmx – elementem bycia razem, formą wyrażania siebie. Justyna, która najczęściej z naszego zespołu (o którym za chwilę) bywa w Warszawie, dołączyła do kilku niedzielnych biegowych meet-upów i jakoś w połowie kwietnia otrzymałem od niej wiadomość na Messengerze. Brzmiała mniej więcej tak: Swordsi zapraszają nas na Border to Hel, biegniesz? Wiadomo, że biegnę.

Do Justyny i Henryka, jej partnera, i mnie musieliśmy zebrać kolejne trzy osoby równie gotowe co my. Pierwsza myśl – Alex, mój biegowy partner i jedna z najbardziej otwartych na przygody osób, jakie znam. Justyna wciągnęła na pokład Gannę, która częściej pedałuje, niż biega, mimo to nie trzeba było jej dwa razy namawiać. Ostatni element układanki – Michał Znamy się z otwartoklatkowego Slacka i od dłuższego czasu temat biegania dominuje nasze rozmowy. Trochę namawiania, trochę namysłu i jest – mamy końcówkę czerwca i Michał jest współautorem tej relacji. Naturalną myślą było też zaangażowanie w tę przygodę moich przyjaciół – Dominiki i Dawida, którzy na trasie biegu okazali się nieocenieni. Ale o tym za chwilę. 

* auto Henryka i Justyny to trzyosobowy Fiat Ducato przerobiony własnymi siłami na kampera, dlatego w teamie Kind Heads jechaliśmy dwoma samochodami.

Przed Border to Hel

Michał:

Zaproszenie do udziału w Border to Hel pojawiło się w samym środku moich przygotowań do pierwszego maratonu. Do tej pory najdłuższym dystansem, jaki przebiegłem, był półmaraton (i było to też w tym roku), więc perspektywa około 60 km nadmorskimi ścieżkami wydawała się nieco przerażająca, ale ponieważ wyznaję zasadę „aim high”, to postanowiłem spróbować swoich sił. 

Deskorolka na roślinach? Skate and Eat Plants!

Plan treningowy w sumie nie różnił się znacznie od standardowego planu maratońskiego – nie zabrakło w nim klasycznych jednostek treningowych takich jak podbiegi, rytmy, wytrzymałość tempowa czy długie wybiegania. Pojawiła się jednak jedna różnica – zacząłem w weekendy realizować po dwa treningi dziennie (a czasem nawet i więcej). Wszystko po to, żeby przygotować się do biegu sztafetowego i biegania krótko, ale często. Przykład: zamiast niedzielnego, długiego wybiegania w planie pojawił się zapis – 4×5 km. Cztery biegi pięciokilometrowe z około 1-1,5 h przerwy pomiędzy nimi.

Ze strony logistycznej przypadła mi głównie robota „analityczna” – przygotowanie podziału trasy na odcinki, rozpisanie miejsc zmian na mapie, przypisanie członków zespołu do poszczególnych funkcji (bieg, rower, prowadzenie kampera, odpoczynek – co koniec końców okazało się niepotrzebne, ale zawsze dobrze mieć plan B. Musieliśmy też odpowiednio wcześnie przygotować się na bieganie w nocy (tu trzeba było zadbać przede wszystkim o odpowiednie oświetlenie i odblaski).

Maciek:

Border to Hel to z mojej perspektywy fun project, który akurat dość dobrze wpisał się w przygotowania do innych startów – przede wszystkim lipcowego 110 km podczas Dolnośląskiego Festiwalu Biegów Górskich. Chwilę wcześniej startowałem w Rzeźniku Sky na 50 km, więc czułem się przygotowany mentalnie i fizycznie na długi wysiłek, wiedziałem też, że nie chcę się „zajechać” Swordsowym projektem. Z lekką głową dobrze się biegnie – niewielkie oczekiwania sprawiają, że możesz się jedynie pozytywnie zaskoczyć.

Od początku traktowałem Border to Hel jako inicjatywę, w której bieganie jest tak naprawdę tłem. Cieszyłem się bardzo na spotkanie z bliskimi osobami i perspektywę spędzenia czasu z nowymi ludźmi, którzy mają podobny mindset – to uczucie podobne do tego momentu, gdy wybierasz się na hardcore-punkowy koncert. Przed biegiem zastanawiałem się, co mogłoby usprawnić lub umilić to całe doświadczenie. Tutaj bezcenne okazało się wsparcie Karoliny Kubary z Dobrej Kalorii (polecamy wywiad z Karoliną na RoślinnieJemy), która bez chwili zastanowienia zgodziła się wesprzeć naszą ekipę roślinnymi smakołykami – co, jak się później okazało, rzeczywiście ułatwiło nam życie, zwłaszcza po dwudziestu-kilku godzinach ciągłego wysiłku. Elementem dopełniającym tę układankę Border to Hel było wsparcie od Dawida i HAYB Coffee i przygotowanie specjalnej kawy z tej okazji. Cieszyłem się też bardzo na bluzy i koszulki dla naszej ekipy, które przygotowała nasza przyjaciółka, Ewa Browarczyk. Ekipa Swords Warsaw zadbała o osłonę naszych głów przed skwarem od Ciele Athletics i żele energetyczne od Maurten.

Wróćmy do biegania.

Biegniemy – breakthrough moments

Michał:

W trakcie całego biegu zaliczyłem około 18-19 zmian, ale to dwie z nich szczególnie zapadły mi w pamięć. Obie dość specyficzne i w niesamowitych okolicznościach przyrody. Pierwsza to tzw. bagna. Wraz z Alexem, który jechał obok mnie na rowerze (i na całej trasie niesamowicie mnie motywował do dawania z siebie wszystkiego!), wjechaliśmy w polną ścieżkę w okolicach jeziora Łebsko. Nie wiedzieliśmy wtedy jeszcze, co nas czeka. Jak się wkrótce okazało, praktycznie cały odcinek specjalny (około 7 km) przebiegał przez bagno. Owszem, były tam ultra wąskie ścieżki, ale powiedzieć, że niezbyt przystosowane do biegania, to nic nie powiedzieć. Dodatkowo byliśmy tam około 5:00 rano więc zaskoczyła nas tam chmara much. I towarzyszyła nam ona przez praktycznie cały odcinek. Czy był to dla mnie najbardziej męczący odcinek? Tak. Czy przeklinałem pod nosem w trakcie biegu? Jak najbardziej. Ale widoki były naprawdę niesamowite, no i samo przeżycie też bardzo ciekawe.
Drugi odcinek to nocny bieg szlakiem zwiniętych torów (między Ustką a Rowami). Bieg w ciemności, tylko w świetle czołówek, po drogach gruntowych i laskach, i co najważniejsze w chłodniejszej temperaturze był bardzo miłą odmianą po wcześniejszych zmaganiach w 35-stopniowym upale na asfalcie. To też jeden z tych odcinków, na którym czułem atmosferę rywalizacji – spotkaliśmy tam drugą drużynę, z którą walczyliśmy o prowadzenie w Border to Hel. Mimo że była druga w nocy, to w ogóle nie czułem zmęczenia, i dzięki tej właśnie rywalizacji odnosiłem wrażenie, że bieg się dopiero zaczyna i trzeba przyspieszyć.

Maciek:

Od startu praktycznie do samej mety byłem maksymalnie podekscytowany – zarówno robiąc zmiany z Henrykiem, jak i czekając na koniec zmiany par: Alexa i Michała, Ganny i Justyny. Odmiennie od pozostałych teamów zmienialiśmy się częściej, mniej więcej co 10-12 km na parę. Mam 348 migawek w mojej głowie odnośnie do samego biegu – chyba szczególnie podobał mi się moment nad ranem, kiedy w ciszy pokonałem swoje odcinki najszybciej na całej trasie. Magicznym miksem wyczerpania, mocnego nasłonecznienia głowy i buzujących endorfin były także ostatnie zmiany – polany przed startem zimną wodą, w konstrukcji z czapki i koszulki na głowie robiłem je z szerokim uśmiechem na twarzy.

Z perspektywy czasu na mojej prywatnej liście najlepszych momentów na trasie Border to Hel są te najtrudniejsze – np. gdy okazało się, że ekipa w kamperze minęła niechcący jeden punkt zmiany, przez co z Henrykiem musieliśmy pokonać dodatkowe kilometry w prażącym słońcu, dzieląc się resztkami wody na dnie bidonu. Miałem też chwilę na skraju delirium, gdy po około 25 godzinach bez snu nie byłem w stanie zrozumieć, co mówi do mnie siedzący obok Henryk – oboje padliśmy na 15-minut drzemki w jakimś zagajniku przy parkingu w środku nadmorskiego miasteczka, którego nazwy nie mogę sobie przypomnieć. Ożywił nas lód. Duża ilość lodu. 33 godziny zasilane szerokimi uśmiechami, średnia temperatura pewnie też z 33 stopnie – było warto.

Powered by plants

Jest taka biegowa mądrość w świecie biegów ultra, że długie bieganie to w dużej mierze zawody w jedzeniu. Format sztafety Border to Hel umożliwił nam ładowanie baterii w miarę sensownymi posiłkami. Jestem nawet gotów zaryzykować stwierdzenie, że odżywianie przemyśleliśmy bardzo dobrze, do tego nieocenione było wsparcie Dominiki Targosz (którą możecie kojarzyć – jest ambasadorką projektu Chefs for Change), która pomagała nam wyczarować najwięcej smaku z najprostszych, wręcz prymitywnych posiłków. Co jedliśmy?

Michał:

Moje ulubione danie z całego wyścigu to zdecydowanie lawasz z gyrosem od Dobrej Kalorii. Po ogromnym wysiłku i zajadaniu się batonami, żelami i bananami takie danie to było niebo w gębie. Na pewno pomogło też to, że Dominika i Dawid, którzy nam w przygotowywaniu jedzenia pomagali, wiedzieli, co robią, dzięki czemu lawasz był wypełniony warzywami, sosami i gyrosem, a do tego doskonale przyprawiony. I mimo że minął już miesiąc od Border to Hel, to cały czas ten lawasz za mną chodzi.

Maciek:

Często mówię, że rok 2021 to dla mnie rok wybrednego weganizmu – liczba coraz lepszych roślinnych produktów, ilość restauracji oferujących pyszne roślinne dania daje możliwość „marudzenia” i wyboru tych najbardziej smacznych i najbardziej odżywczych produktów. Na Border to Hel mimo mocno polowych warunków jedliśmy wyjątkowo dobrze. Nic nie smakuje lepiej od burrito z roślinnym burgerem od Dobrej Kalorii, ryżem i warzywami, przygotowane przez Dawida, które czeka na ciebie po twojej zmianie. Wypalone kalorie świetnie uzupełniały owsianki, które okazały się świetnym rozwiązaniem, gdy czasu w trakcie postojów nie było zbyt wiele. 

Nocne zmiany to inna historia. Po całym dniu w słońcu nie miałem siły myśleć za bardzo o wybrednym weganizmie. Robotę robiły żele z kofeiną (dziękujemy Maurten!), kawa od Dawida w umiarkowanych ilościach (dziekujemy HAYB!), ale też mało oczywiste rzeczy – dukaty buraczane, tortilla z roślinną kaszanką na zimno czy… krakersy z makiem i sezamem, które kupiłem trochę z sentymentu, widząc je w lokalnej Biedronce. Zapomniałbym – woda. W trakcie Border to Hel zużyliśmy chyba z 20 pięciolitrowych baniaków wody. Większość wypiliśmy, ale zmiany w mokrej czapce to też jeden ze sposobów na optymalne wykorzystanie zasobów H2O w popołudniowym skwarze.

Już po dotarciu na Hel, chwili na odpoczynek i próbie złapania chwili snu wypełzliśmy (to chyba dobre określenie) na krótki spacer zwieńczony znanym i lubianym Weggerem. Po 21 na Półwyspie najlepszą wegańską restauracją jest Żabka. 

Major takeaways

Michał:

Ten projekt zdecydowanie pokazał mi, że warto przekraczać swoje granice. Do momentu startu w BTH najdłuższym dystansem, jaki przebiegłem, był półmaraton – tutaj w ciągu 33 godzin przebiegłem 61 km. Momentami było ciężko, pojawiały się myśli że nie dam rady, ale atmosfera w drużynie sprawiała, że człowiek nie chciał się poddać, chciał walczyć dalej. Poznałem też wspaniałych ludzi i mam wrażenie, że więź, która się między nami nawiązała, zostanie z nami na dłużej. Wreszcie zauważyłem też, nad czym muszę popracować w przyszłości – nad lepszym nawadnianiem, nad lepszym odżywianiem się na trasie (mam wrażenie że jadłem za mało – z własnej winy) i nad lepszym rozkładaniem sił na długim dystansie (trochę zbyt ostro zacząłem i na ostatnich zmianach leciałem już na oparach). Te doświadczenia na pewno zaprocentują i mam nadzieję, że w przyszłym roku (bo zamierzam to pobiec jeszcze raz!) będzie lepiej.

Maciek:

Pisząc tę relację, zastanawiam się, które migawki pojawiają się w moich myślach najczęściej, gdy myślę o Border to Hel 2021 – przed oczami pojawiają mi się czasami uśmiechnięte, a czasami zmęczone oczy ekipy Kind Heads. Te kilka dni między Świnoujściem a Helem to bardziej międzyludzkie niż biegowe doświadczenie. Szansa, by obserwować bliskie i nowe-bliskie mi osoby w projekcie, który na wstępie wydawał się mocno abstrakcyjny, to dla mnie wielka wartość. Border to Hel to dla mnie pięknie łączący się w całość zbiór kolektywnie przeżywanych momentów – jakkolwiek ezoterycznie to nie brzmi, tak właśnie było. Michał, Alex, Ganna, Henryk, Justyna, Dominika i Dawid – true Kind Heads. Swords Warsaw – true community champs. Dziękuję.

Make running cool again.

PS Dobiegliśmy jako pierwsza ekipa w 33 godziny i 9 minut.